Od 2001 roku uczestniczę w Biwako Biennale. W latach 2010, 2014 i 2016 przedstawiałam tam performance’y opracowane wspólnie z tancerzami Tarananaica: Angielką Tanią Coke i Japończykiem Kentaro Tsuyamą. W swoim wystąpieniu pokażę fragmenty wideo z tych wydarzeń i opowiem o współpracy, która na tle mojej praktyki artystycznej była wyjątkowym doświadczeniem. Tania Coke i Kentaro Tsuyama wykorzystują fakt pochodzenia z różnych kultur w swoich poszukiwaniach choreograficznych. Ich podejście do tańca jest dla mnie bardzo interesujące, jako że wychodzi z tradycji mimów i łączy choreografię z silną ekspresją mimiczną.

Wspólnie poszukujemy zamiennych znaków – tancerze swoim ciałem, a ja poprzez to nowe dla mnie tworzywo, jakim jest ich ruch. Ciekawi mnie, w jaki sposób ich technika może ulec wpływowi obrazu. Poprzez wzajemne przenikanie się ruchu z materią instalacji i obrazu powstaje nowa, hybrydalna forma. Staramy się wypowiedzieć przez alfabet znaków o wydźwięku uniwersalnym. Znaleźć syntetyczną formę bez narracji, bez tekstu. Odbiorcami performance’u była głownie publiczność japońska obecna przy inauguracji Biwako Biennale. Nasza praca symbolizuje więc w pewnym stopniu żywe zderzenie kultur. Jest też próbą przeżycia procesu twórczego na oczach publiczności. Towarzyszy temu świadomość unikalności momentu i subiektywności znaczeń. Nasza współpraca to work in progress, forma otwarta, w której wiele rzeczy może się zmienić w zależności od miejsca i sytuacji. Z mojego punktu widzenia ruch z jego ciągłością, zmiennością w czasie, w przeciwieństwie do ruchu jakby zatrzymanego przez fotografie, jest fascynujący, ponieważ zawiera w sobie pojęcie nieskończoności. Aspekt czasu przejawia się również bardzo jasno i intensywnie w teatrze butoh. Ta forma tańca jest mi bliska dzięki spektaklom Sankai Yuku, a także współpracy z jednym z tancerzy w roku 2006, o której również postaram się opowiedzieć.