Krzysztof Wodiczko od początku lat 80. podejmuje wysiłki na rzecz demokratyzacji przestrzeni publicznej współczesnych miast. Zrealizował przeszło 90 projekcji na budynki i pomniki ożywiane głosami i gestami bezdomnych, imigrantów, ofiar przemocy, weteranów wojennych. W projekcjach o wymowie politycznej i społecznej podejmował kwestie praw człowieka, demokracji, przemocy, alienacji. Zarówno projekcje, jak i performatywne Instrumenty i Pojazdy artysta realizuje z myślą o włączeniu w dyskurs życia publicznego tych, którzy nie mają w nim swojej reprezentacji. W ostatnich latach podejmuje problematykę antywojenną, inicjując debatę na temat roli kultury w upamiętnianiu wojen. Podtrzymując tradycje awangardy, wypracowuje technologie wyrażania niezgody i przekształcania rzeczywistości.

Krzysztof Wodiczko nagrodzony Hiroshima Art Prize w 1998 roku zrealizował kilka projektów w Japonii we współpracy z instytucjami, działaczami i społecznościami japońskich miast, m.in. Projekcję w Hiroszimie (1999) z udziałem ofiar zrzucenia bomby atomowej, Survival Projection w Jokohamie (2011) z udziałem ofiar trzęsienia ziemi w Tōhoku, Rozbroję (2000) – psychokulturowy instrument zaprojektowany jako narzędzie komunikacji przeznaczone dla wyalienowanej japońskiej młodzieży szkolnej.