Dziewiętnastowieczna moda na kulturę Japonii w Europie znalazła również swój wydźwięk w Polsce wśród artystów Młodej Polski: Stanisława Wyspiańskiego, Olgi Boznańskiej, Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego, Józefa Mehoffera, Józefa Pankiewicza, Juliana Fałata, Witolda Wojtkiewicza czy Wojciecha Weissa. Największą rolę w krzewieniu kultury japońskiej w Polsce odegrał Feliks „Manggha” Jasieński, który zgromadził wielką kolekcję sztuki japońskiej (obecnie w Muzeum Techniki i Sztuki Japońskiej „Manggha” w Krakowie). Jednakże polski modernizm to jedynie początek inspiracji sztuką japońską wśród malarzy oraz grafików polskich. W swoich badaniach autorka podejmuje próbę odnalezienia i prześledzenia wpływów kaligrafii japońskiej oraz japońskiego malarstwa tuszowego na takich polskich twórców jak: Józef Wilkoń, Jan Młodożeniec, Jan Lenica, Henryk Tomaszewski, Andrzej Strumiłło, Stanisław Fijałkowski, oraz na młodszych artystów współczesnych, między innymi: Wiesława Rosochę, Mieczysława Wasilewskiego, Zbigniewa Urbalewicza, Mariusza Szmerdta, Mariana Nowińskiego, Karola Bąka, Krystynę Siwek i innych.