W swoich badaniach skupiam się obecnie na działaniach młodych japońskich rzeźbiarzy w drewnie. Pomimo rozwoju technologii komputerowych i szerokiego rozpowszechnienia drukarek 3D młodzi artyści nadal mają odwagę, by tworzyć i rozwijać prace przy użyciu klasycznych technik snycerskich. Ich dzieła są przy tym bardzo interesujące. Co się za tym kryje? Jest wiele czynników warunkujących tę sytuację, ale w moim przekonaniu te wymienione poniżej zdają się być decydujące.

Przede wszystkim w relacjach artystycznych z Polską bardzo ważne jest pojawienie się w latach 90. w Japonii dzieł Magdaleny Abakanowicz. Do tego czasu rzeźb ciał ludzkich raczej unikano. Ekspresja Abakanowicz, bardzo silnie nawiązująca do tego, jak żyjemy, miała na nas ogromny wpływ. Dodatkowo ważną pracą wydaje się być rzeźba-portret Funakoshiego Katsury – bardzo nowoczesna, a bazująca na rzeźbie Buddy.

Nie sposób pominąć także pojawienia się Takashiego Murakamiego, który wprowadził do sfery sztuki animację i kulturę otaku. Co ważne, około dziesięciu lat temu zaczęto ponownie przyglądać się historii współczesnej rzeźby japońskiej, tj. z okresu od rozpoczęcia ery Meiji. Uważa się, że te i inne czynniki ukształtowały dzisiejszą sytuację rzeźby japońskiej. Na tym tle przedstawiam dzieła młodych snycerzy oraz ich prace zamienione w ludzkie ciała, zwierzęta, rośliny, krajobrazy itp.